Op ontdekking van de Blue Boy

Het ontleent zijn naam aan de eigenschap die hem uniek maakt, zijn kleur. Het is een van de weinige postzegels die deze uiterst zeldzame uitgave van Postmaster’s Provisionals uit 1846 in Alexandrië, Virginia, heeft overleefd. Tot op heden zijn er slechts zeven exemplaren bekend.

De “Blue Boy” is het enige exemplaar dat op blauw papier is gedrukt, de andere exemplaren zijn op bleekgeel papier. Uitgegeven nog voordat de federale regering van de Verenigde Staten postzegels uitgaf, is de Blue Boy al lang een icoon van de Amerikaanse filatelie. De enveloppe met deze postzegel bevatte ooit een brief met een verboden liefdesverhaal tussen jonge geliefden van verschillende religies die bij de opening had moeten worden verbrand. Gelukkig voor de verzamelaars van vandaag, negeerde de jonge vrouw dit bevel. Zo is de Blue Boy vandaag de dag de enige stempel van deze uitgave.

Het verhaal van de “Blue Boy” uit Alexandrië is zo vaak geschreven en verteld dat de meeste verzamelaars de details uit hun hoofd kennen.

Geïnspireerd door de Britse posthervorming van 1840, waarbij de verzender van een poststuk verplicht werd om de portokosten te betalen, besloten verschillende postkantoorontvangers in de Verenigde Staten postzegels te drukken, die meestal alleen binnen hun eigen staat geldig waren.

Alexandrië was een van de elf steden die postzegels maakten om hun burgers een handige manier te bieden om de portokosten te betalen in een tijdperk dat voorafging aan de invoering van de nationale postzegels in de Verenigde Staten op 1 juli 1847.

Deze voorlopige postzegels werden vervaardigd onder leiding van Postmeester Daniel Bryan. De identiteit van de drukker die het werk heeft uitgevoerd is niet bekend. Er is echter gesuggereerd dat het Edgar Snowden zou kunnen zijn, de uitgever van ” The Alexandria Gazette ” waarvan de kantoren in de buurt van het postkantoor waren.

De zegel is rond. Hij werd gedrukt in paren, van twee afbeeldingen, typografie op blauw of bruin papier. Deze twee afbeeldingen lijken niet helemaal op elkaar en zijn geclassificeerd als type I en II. Beide types voldoen aan hetzelfde algemene cirkelvormige ontwerp, waarvan de buitenste rand bestaat uit rozetten die in een kleinere cirkel de woorden ” Alexandria *Post Office-* ” omringen met in het midden van de zegel het horizontale woord “Paid” met onder de figuur ” 5 “.

Echter, terwijl type I veertig rozetten heeft, verschijnen er slechts negenendertig op type II, wat ook verschilt van type I in de letter- en asteriskafstand. Ze zijn allemaal met de hand gemaakt. Op dit moment is er slechts één exemplaar van de Blue Boy bekend, en zes op bruin papier. De productie van twee postzegels tegelijkertijd suggereert dat er minstens één Blue Boy van het type II moet hebben bestaan.

De enige bekende kopie van deze zegel staat op de brief bovenaan dit artikel.
Het blauwe voorbeeld is niet alleen uniek, maar gaat vergezeld van een romantisch verhaal over verboden liefde dat verzamelaars al meer dan een eeuw fascineert.

Op 24 november 1847 gebruikte Mr. James Wallace Hooff de postzegel om een liefdesbrief te sturen naar Miss Jannett Hooff Brown in Richmond, Virginia. Zijn familie was Presbyteriaans, de familie van Jannett waren Episcopaten.

Deze twee tortelduifjes waren achterneefjes, maar hun families hadden hen verboden om elkaar te ontmoeten vanwege duidelijke religieuze verschillen.

In wat een imitatie van Romeo en Julia lijkt, verhinderden hun families de jonge geliefden, die respectievelijk 24 en 23 jaar oud waren, om hun gevoelens openlijk te uiten.

Ze werden gedwongen om in het geheim te corresponderen, elke sluipende brief vormt een dreiging van ontdekking. In deze brief schreef James gedeeltelijk:

“De redenen die je geeft om niet te schrijven zijn vaak goed. Als je denkt dat je me een regel kunt schrijven zonder de aandacht van je neef Wash te wekken, doe dat dan, want het geeft me veel plezier om een brief van jou te ontvangen, hoe kort die ook is.

Geleid door het instinct van liefde, ging hij verder:

“Moeder lachte en zei: “Als er liefde was, dan was mijn tante Julia er zeker van dat ze die zou vinden,” en bij het maken van deze opmerking, denk ik dat ze naar me keek, maar ik bleef lezen, alsof wat ze zei in het geheel niet op mij van toepassing was. ”

Het meest opvallende is de laatste regel van de brief van James Hooff, die eenvoudigweg vermeldt:
<“Brand zoals gewoonlijk.” “Verbranden zoals gewoonlijk.”
Als Jannett haar instructies had opgevolgd, zou Alexandria’s Blue Boy voor altijd verloren zijn gegaan. Om een of andere onbekende reden koos Jannett er echter voor om deze brief niet te vernietigen en ontsnapte de postzegel aan een vurig lot. De omstandigheden die haar beslissing om deze brief te bewaren motiveerden voegen alleen mysterie toe aan wat er al bestaat.

De geheime correspondentie van James en Jannett duurde tot 17 februari 1853. Ze trouwden en stichtten een gezin met drie kinderen.

Hun enige liefdesbrief bleef verborgen tot 1907, toen hun dochter, ook Jannett genaamd, hem in de oude naaidoos van haar moeder ontdekte.

Ze vond hem op 10 november 1907. Op dat moment was James Hooff al enkele jaren in overheidsdienst in Washington, D.C.. Hij woonde met zijn dochter in Prince St., Alexandrië, waar de brief werd gevonden.

De “Blue Boy” is veel meer dan alleen een postzegel. Het is een verhaal van verdoemde geliefden. Het is een filatelistisch icoon dat generatie na generatie heeft geboeid, en is een leegte in de albums van bijna elke verzamelaar.

Amerikaanse postzegelverzamelaar? Ontdek de Amerikaanse postzegels die te koop zijn op Delcampe!